Velen vallen er nu over dat er te weinig geschreven is over doping in het wielrennen. Is dat wel zo? Doping is nooit weggeweest in de teksten over de wielersport. Maar juist die journalisten die het sprookje van de koers in stand hielden, werden gewaardeerd door de wielerliefhebbers. Wielerliefhebbers hadden geen behoefte aan wielerjournalistiek, maar aan wielerverhalen, die de heroïek van de sport versterkten.
Doping hoorde ook bij het heroïsche verhaal. Het kat en muisspel. Met soms vermakelijke uitweidingen, zoals het peertje van [Pollentier](https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Pollentier “Michel Pollentier – Wikipedia”). We wisten allemaal dat het gebeurde en vonden dat het erbij hoorde. Daar hoorde omkoping van de dopingcontroleurs dan weer niet bij; dan breek je de regels van het kat- en muisspel.
Waarom dan nu de omslag? Het nieuwe spektakel in de media is het circus van overmoed, leugen en bedrog geworden. De banken, corrupte politici, misbruikverhalen, ruzie in ziekenhuizen, omvallende woningbouworganisaties en schoolbesturen. Daar passen slikkende en omkopende wielrenners prima in.
Rode draad is de wens dat de machtigen, ook met terugwerkende kracht, zich voorbeeldig gedragen. Daarbij wordt de heersende cultuur in het verleden buiten beschouwing gelaten. We leven in tijden van ethisch puritanisme. Ik ben benieuwd hoe we daar over een aantal decennia weer tegenaan kijken.