Nog even over het medeplichtig maken van het slachtoffer.
Als kleine jongen met een schriele stem was ik een makkelijke prooi voor pesterijen. Met name in de straat, maar ook wel op school. Ik stond laag in de pikorde, maar niet helemaal onderaan. In mijn klas zat Klaas, brilletje, onhippe kleren, eenoudergezin, op zichzelf, een beetje raar.
Tijdens een pauze wisten twee pestkoppen me te vinden. “Daar komt Klaas,” zeiden ze me, en zonder opgaaf van redenen: “jij gaat hem een stomp in zijn buik geven”. Ik liep op Klaas af, gaf hem een stomp, en liep zwijgend weg.
Het heeft me decennia achtervolgd. Telkens als de herinnering, bij nacht en ontij, naar boven kwam, overviel me een beklemmend gevoel van schaamte.
Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar een reünie van mijn lagere school. Klaas was er ook. Op een stil moment sprak ik hem aan. Ik maakte hem mijn excuses.
Klaas kon zich niets van het voorval herinneren.