Zondagochtend 17 december 2023, ruim een jaar geleden. Ik liep voor het eerst Vrijburg binnen, waar vrijzinnig protestanten en remonstranten samenkomen. Een verrassende stap waar ik al eerder over schreef: Een ongelovige gaat ter kerke. Maar verrassender nog was dat ik er terug bleef keren, bijna iedere zondag. Wat trok me keer op keer? Welke behoefte wist de kerk te vervullen?
Een mentale behoefte? De zondagse dienst bleek voor mij het moment in de week te zijn om de tijd stil te zetten. Een fijne ervaring voor iemand bij wie het hoofd zelden stilstaat. De overdenking liet me reflecteren op de afgelopen en de komende week. Het bidden, nieuw voor mij, deed me ontdekken wat ik echt belangrijk vind. Het samen zingen verbond me met de wereld om me heen.
Of ging het om de sociale behoefte? Veel gemakkelijker dan ik van andere situaties kende raakte ik na de dienst met onbekenden in gesprek. Iedere week leerde ik meer mensen kennen. Het bleef niet tot de dienst beperkt. Ik werd uitgenodigd voor maaltijden die leidden tot bijzondere ontmoetingen en smaken (want iedereen nam iets lekkers mee). Als filmliefhebber kon ik de filmuitjes van Jan Berkvens niet overslaan. Bijzonder hoe een goede vraagstelling zulke verschillende visies op een film naar boven kan brengen. Ik raakte betrokken bij Eropuit met Vrijburg, waar we gezamenlijk naar het theater gaan. Om de paar weken ging ik helpen bij de koffie na de dienst. Vrijburg bleek veel omvangrijker dan de diensten alleen.
Of was het het toch een spirituele behoefte? Ik kwam de kerk binnen als atheïst die (gezamenlijke) bezinning zocht. Na verloop van tijd noemde ik mezelf geen atheïst meer. Ik realiseerde me dat in God geloven iets anders is dan geloven dat God bestaat. Daar schrijf ik nog wel een keer over.
Wat deed me terugkeren? Was het een mentale, sociale of spirituele aantrekkingskracht?
Gelukkig hoef ik niet te kiezen. Want ik ben tot de overtuiging gekomen dat het gaat om de combinatie. Vrijburg is een plaats waar je een mens uit één stuk kunt zijn. Met hoofd, hart en ziel. Dat bleek te zijn wat ik zocht.
Ik ben nog niet weg.
Deze tekst verscheen in januari 2025 in een iets aangepaste vorm in VRBRG, het tijdschrift van Vrijburg.
Geef een reactie