Gebied 19: weer een prachtige Esther Gerritsen.
Voor de verandering een sciencefictionroman. Tomas ontdekt na het ontwaken dat zijn vrouw en zoon verdwenen zijn. En niet alleen zij, de halve bevolking ontbreekt. Ze blijken getransporteerd naar een planeet waar de aarde, 10 procent uitvergroot, is nagebouwd. Alleen de hond Toto is er nog.
Maar is het wel sciencefiction? Uiteindelijk gaat het Gerritsen altijd om de psychologie. De bijzondere omstandigheden die ze creëert voor haar personages zijn het laboratorium waarin ze de menselijke drijfveren zichtbaar wil maken.
En dat doet ze weergaloos. Zoals in het begin. Waar Tomas, verloren, in een opwelling, Toto kaalknipt. ‘Nu ben je van mij, nu ben je mijn hond.’ Die dubbelheid, verdriet om het achtergelaten zijn en tegelijkertijd de vrijheid pakken, prachtig.
Het verhaal raakt een lading thema’s aan, vooral actueel geworden tijdens de coronacrisis. Wie wel en niet nutteloos is, eenzame protesten, complotdenken. Gerritsen doet het zo terloops, dat het kietelt, niet stoort. Voor mij gaat het boek uiteindelijk over de vraag in hoeverre je je ogen kunt sluiten voor de wereld om je heen, om zo een gewoon sociaal leven te leiden. Maar ik ben er van overtuigd dat iedere lezer er het zijne uithaalt.
Over het algemeen ben ik niet erg enthousiast over romans van scenarioschrijvers. Vaak zijn ze te plotgedreven (zie Lize Spit). Maar Gerritsen weet het verhaal gaande te houden met onverwachte wendingen, zonder het geforceerd naar een ontknoping te stuwen.
Zo sloeg ik het boek dicht, en dacht: ik wil het eigenlijk nog een keer lezen.
