Twee rechtszaken deze week die veel aandacht trokken en ogenschijnljk niets met elkaar te maken hebben. De strafzaak tegen de blokkade-Friezen die de ZwartePiet-tegenstanders op de snelweg tegenhielden. En Urgenda, dat bij het Haagse Hof wist af te dwingen dat de staat snel de CO2-uitstoot moet terugdringen (overigens, als je meer wil weten hoe deze laatste zaak juridisch in elkaar zit, dan raad ik je van harte aan om naar aflevering S03E07 van de NRC-podcast Haagse Zaken te luisteren).
Voor mij is het wel duidelijk welke zaak het belangrijkste is. Het snel stoppen van de opwarming is een halszaak, het stoppen van Piet-tegenstanders een achterhoedegevecht. Want als je echt om kinderen geeft, dan maak je je druk om het klimaat in plaats van om Zwarte Piet, tweette ik deze week al.
Maar bij langer doordenken bleken de issues meer met elkaar te maken te hebben. Ik kwam tot dat inzicht door een blog op de geschiedenis-site Over de Muur. In het artikel Het goedpraten van het koloniale verleden is gezelligheidsfundamentalisme laat Larissa Schulte Nordholt zien hoe de (typische Nederlandse?) druk om het gezellig te houden, een open discussie over Zwarte Piet (en ons koloniaal verleden) in de weg zit. Want wie het feest verpest mag niet meer mee doen.
Ik realiseerde me dat het bij de klimaatdiscussie niet anders is. Het is natuurlijk prima om de staat te dwingen stappen te zetten, maar uiteindelijk zullen wij met z’n allen het milieu (en daarmee de toekomst van onze kinderen) moeten redden door bewustere keuzes te maken. Niet door kleine stapjes, maar door echt ons leven te veranderen. Door veel minder vlees te eten (een hobbel die ik zelf maar langzaam neem) of door veel minder te vliegen.
En daar zit hem de crux. Want zoals het niet prettig is om tijdens het sinterklaasfeest in het bijzijn van kinderen te beginnen over de aanstootgevendheid van Zwarte Piet, zo ga je ook niet bij het bespreken van de vakantieplannen vragen waarom je vrienden eigenlijk gaan vliegen. Staan voor een goed doel is een, maar je onmogelijk maken in je vriendenkring is wel een hoge prijs. (En eerlijk gezegd, over een paar jaar zou ik graag met mijn naasten naar Noorwegen gaan).
Toch staat die discussie ons wel te wachten. Net zoals enkele decennia geleden het als ongastvrij gezien werd, als je bezoek vroeg om niet in je huis te roken (en de roker die ik toen was zou er ook weinig van begrepen hebben). Terwijl nu een roker het niet meer in zijn hoofd haalt om zomaar een sigaret op te steken in het huis van een niet-roker.
Ja, kun je zeggen, dat gaat om je eigen huis. Maar deze planeet is ook mijn huis, en het jouwe. En al helemaal het huis van onze kinderen. Dus misschien moesten we er toch maar iets van gaan zeggen.
Heb jij een idee hoe we dat slim kunnen doen?