We hebben het vast allemaal meegemaakt. Je staat bij de afhaal van het Chin.Ind. restaurant. De vrouw achter de balie is uiterst vriendelijk. Aan de bar zit een kind huiswerk te tekenen. Een ouder kind doet klusjes. De vrouw voegt ze dingen in het Chinees toe. Je hebt geen idee waar het over gaat en toch voel je de spanning.
Een afgesloten wereld die intrigeert, maar ook snel weer uit je gedachten verdwijnt als je het restaurant verlaat.
De voorstelling Happy in Holland ontsluit deze wereld Sun Li en Tjyying Liu hebben een script geschreven dat laagje voor laagje de kwetsuren en de hoop naar de oppervlakte brengt. Mei Ling Wan-Imook en Charlotte Ha spelen, onder regie van Char Li Chung, moeder en dochter die, vriendelijk lachend naar de zuinige Hollandse klanten, met elkaar opgescheept zitten in het restaurant. In een inventief decor van lichtbakken.
Een mooie vondst is het taalgebruik. De moeder spreekt, naast een beetje krakkemikkig Nederlands, vooral Chinees. Haar woorden worden boventiteld. Hierdoor krijg je als toeschouwer de sensatie, dat je ineens begrijpt wat je al die jaren niet kon verstaan.
Al vroeg in het stuk blijken moeder en dochter elkaar al net zo min te verstaan, als de Hollanders de Chinezen. Ze hebben hun oordelen over elkaar snel klaar. Totdat een van beiden voor zichzelf kiest. Dan komt het begrip, en de mogelijkheid zich uit de beklemming los te maken.
Het verhaal van Happy in Holland gaat in essentie op voor vele migrantenculturen in Nederland. De geschiedenis die Chinezen en Nederlanders met elkaar delen, van pseudo-assimilatie en ontmoeting aan de afhaalbalie, geeft het een extra lading. Want na dit stuk loop je nooit meer gewoon een Chinees binnen.
Geef een reactie