Beste Mensen is een meeslepende voorstelling. Niet zozeer door wat er op het toneel gebeurt. Hannah Hoekstra draagt delen uit klimaattoespraken van de laatste 50 jaar voor. Ze doet dat overtuigend. Haar uitdrukking brengt de onderliggende retoriek haarscherp naar boven.
Nog beklemmender dan Hoekstra’s spel is de inhoud van de woorden. Hoe in de jaren ’70 en ’80 mensen als Den Uyl, Thatcher en Beatrix de noodzaak van verandering schetsen. Hoe ze de ernst van de situatie over het voetlicht brengen. En hoe hoopvol ze zich uiten: we gaan de wereld redden.
Dan zien we in sneltreinvaart alle klimaatconferenties voorbij schieten. De toon slaat om. Hoop wordt geforceerd, verbijstering en woede steken de kop op. Want keer op keer gebeurt er te weinig.
Een deprimerende voorstelling dus? Nee. Want Anoek Nuyens, de maakster van de voorstelling, heeft de laatste woorden gereserveerd voor zichzelf. Ze slaat een brug tussen de woede en de liefde. Ze laat je de zaal verlaten met het voornemen om door te vechten.
Meestal ga ik in mijn eentje naar voorstellingen. Na afloop ga ik even zitten om een paar zinnen op te schrijven en fiets ik daarna naar huis. Dit keer ging dat niet; de voorstelling had me te sterk aangegrepen. Dus mengde ik me in een gesprek naast me. We spraken over de consequenties van wat we gezien hadden, de keuzes in onze levens, het moment waarop we ons bewust werden van het probleem.
Het delen van onze zorgen was heilzaam. Alleen daarom was Beste Mensen een zeer geslaagde voorstelling.
Laat een antwoord achter aan Carla Visser Reactie annuleren