Het zal niemand ontgaan: president Trump is in de VS een kruistocht gestart tegen diversiteit, gelijkheid en inclusie (het DEI-beleid).
Dit heeft ook gevolgen voor neurodiversiteit op de werkvloer. Denk bijvoorbeeld aan autisme en ADHD. Weliswaar is de bescherming van neurodivergenten wettelijk geregeld, maar juist de zo belangrijke cultuuraspecten vallen onder DEI-programma’s.
Tegenstanders van diversiteits- en inclusieprogramma’s presenteren altijd extreme voorbeelden. Maar diversiteit en inclusie betreffen juist een groot deel van je collega’s, schoolgenoten, buren et cetera. Het gaat er immers om dat iedereen er mag zijn.
Categorie: ADHD
-
“DEI – and Neurodivergence – Are Under Attack” [ADDitude]
Fediverse Reacties
-
-
Neurodiversiteit, of hoe leer je jezelf kennen?
Er was een lunchlezing op het werk. Van Saskia Schepers. Over neurodiversiteit. Breinen die zo anders bedraad zijn dan het gemiddelde, dat het lastig is te functioneren in de gewone wereld. Denk autisme, denk ADHD, denk hoogbegaafdheid, denk synesthesie.
Organisaties hebben juist profijt bij neurodiversiteit betoogt ze. Door de grotere variatie in talenten. Door het tegengaan van groupthink. Doordat omgevingen die goed zijn voor de buitenbeentjes vaak goed zijn voor iedereen.
Bekijk het van de positieve kant
Dan moet je wel de positieve kanten zien. Creativiteit bijvoorbeeld, probleemoplossend vermogen, empathie, hyperfocus. Kwaliteiten waar een organisatie grote behoefte aan kan hebben.
(meer…) -
ADHD-medicatie: doet het me wat?
Sinds een paar weken gebruik ik ADHD-medicatie. De eerste ochtend dat ik het slikte kon ik me ineens concentreren als een dolle. Na een aantal dagen werd dat effect een stuk minder. Placeboëffect? Gewenning?
Na een paar weken begreep ik wat er gebeurde. Het is met ADHD-medicatie als met hardloopschoenen. Als je een halve marathon wil lopeṇ –wat viel dat tegen vorige week, tweeënhalf uur over gedaan– wordt het niets als je geen schoenen aanhebt. Maar met je schoenen aantrekken kom je nog geen meter verder. Je zult wel moeten gaan lopen.
(meer…) -
56 jaar, wel een beetje raar
56 jaar en ontdekken dat je ADHD-I (ook wel ADD) hebt. Of ontdekken? Het vermoeden was er al een tijd. Omdat je steeds tegen hetzelfde aanliep, wat je ook probeerde. Omdat je niet begreep waarom dingen die voor anderen zo eenvoudig leken te zijn, voor jou moeilijk waren.
De diagnose lucht je op, want het geeft wellicht handvatten om je problemen eindelijk met succes aan te pakken. Maar het brengt ook verdriet. Wat zou er niet in het honderd gelopen zijn, als je het eerder had geweten? In het werk, maar zeker ook privé.
(meer…)
