56 jaar en ontdekken dat je ADHD-I (ook wel ADD) hebt. Of ontdekken? Het vermoeden was er al een tijd. Omdat je steeds tegen hetzelfde aanliep, wat je ook probeerde. Omdat je niet begreep waarom dingen die voor anderen zo eenvoudig leken te zijn, voor jou moeilijk waren.
De diagnose lucht je op, want het geeft wellicht handvatten om je problemen eindelijk met succes aan te pakken. Maar het brengt ook verdriet. Wat zou er niet in het honderd gelopen zijn, als je het eerder had geweten? In het werk, maar zeker ook privé.
Als je het weet, komt meteen de vraag: met wie deel ik het? Wees voorzichtig, hoor je. Maar je bedenkt dat je steun van de mensen om je heen nodig hebt om je leven anders in te richten. Dan helpt het, als ze weten wat er speelt. Dus deel je het bij een teamoverleg. De reacties zijn goed.
Deel je het dan ook online? Het web vergeet niet, het stigma is blijvend. Maar delen kan ook veel opleveren. Voor jou en voor anderen.
En dus: hier ben ik. Ik heb ADHD. Ik ben aan het ontdekken wat het voor me betekent. Ik ga er graag met jou over in gesprek. En als je dat niet wil, dan sla je deze posts maar over. Even goede vrienden.
Het grootste verschil met een tijd geleden is de afname van zelfverwijt. Wat heb ik me schuldig gevoeld over alles wat misging. En hoe schuldiger ik me voelde, hoe angstiger ik werd om iets aan te pakken en door te zetten. Een duivels zelfversterkend effect.
Ik accepteer eindelijk van mezelf dat ik dingen niet goed kan (en daar dus iets mee moet). Tijd inschatten, onthouden waar ik mee bezig ben als ik gestoord wordt, aan de slag gaan en aan de slag blijven, het is een ramp. Het is leven in het hier en nu; buiten beeld is van de radar, tot het me plots overvalt. Om het uit te leggen vraag ik: “Ken je de situatie dat er zoveel op je afkomt, dat je in paniek niet weet waar te beginnen? Ja? Dat heb ik continu.”
“Dan doe je toch gewoon dit of dat?” Maar er is geen gewoon. Was het zo gemakkelijk, dan had ik het allang gedaan. Ik heb al zoveel geprobeerd.
De sleutel lijkt te zitten in de houding. Vergevingsgezind zijn naar mezelf. Stap voor stap verder gaan. Ik was trots op mezelf toen ik zaterdag mijn woonkamer had opgeruimd. Waarom? Omdat ik met mezelf had afgesproken dat ik alleen dat zou doen. En de keuken zou bewaren tot de volgende week. De slaap- en badkamer tot de week erop. Klinkt simpel? Was het niet. Nu kan ik zonder schuldgevoel de rommel in de andere kamers onder ogen zien, en denken dat dat nog goed komt.
Mijn werklaptop intussen toont schermgroot een analoge klok en is volgeplakt met geeltjes. Op de tweede monitor plak ik het geeltje van de taak waar ik mee bezig ben. Tijd en taak in beeld. Het helpt. Een beetje.
Zo ga ik verder. Stap voor stap. Als je wil, mag je met me meelopen. Wordt vervolgd.
Dit bericht maakt deel uit van een serie over wat de pas gediagnosticeerde ADHD voor mij betekent. Graag hoor ik je reactie, zeker als je zelf ervaring hebt met ADHD. Dat kan openbaar via de reactiemogelijkheid hieronder of persoonlijk via de email (weblog@ + domeinnaam van deze site).
- 56 jaar, wel een beetje raar 27 februari 202356 jaar en ontdekken dat je ADHD-I hebt. Hoop en verdriet. En het begin van een tocht.
- ADHD-medicatie: doet het me wat? 19 maart 2023Sinds een paar weken slik ik ADHD-medicatie. Doet het me wat?
Eén gedachte over “56 jaar, wel een beetje raar”