Wat een week.
- Een Amerikaanse president die zijn QAnonnenvoer afstuurt op het parlement. Dat zijn coup mislukt ligt enkel aan zijn luiheid en incompetentie.
- Een partij die voorstelt om 1 miljoen Nederlanders het kiesrecht te ontnemen. Maar het is om Nederland weer ouderwets gezellig te maken, verkondigen diverse media.
- Een politicus die aan een gefilmde, gezellige, borreltafel leugen na leugen mag verkondigen. De presentator, een vriend, laat het allemaal begaan.
Het is om woest van te worden. Alle waarden waarmee ik ben opgegroeid, worden hier gekrenkt. Nooit meer fascisme lijkt niet zo zeker meer.
Waar vindt de woede haar uitweg? Zeker tijdens een lockdown is Twitter het ventiel. Daar uit ik mijn spitsvondigheden, benoem ik opzettelijke en abusievelijke denkfouten, plaats ik me aan de goede kant van de geschiedenis.
Wat levert het op? Het verandert de wereld niet. Wel veroorzaakt het onrust in mijn hoofd, die slaap en werk en leven in de weg staat.
Dus ben ik er weg. Een stap terug om te bedenken wat ik wel kan doen, zonder het welzijn van mezelf en de mensen om me heen aan te tasten.
Het spijt me wel. Ik mis de geestige gesprekspartners, de tips van de belezenen. Ik mis de getuigenissen van de verzorgenden in de corona-crisis. Ik zou ze weer een bemoedigend hartje willen zenden.
Misschien bedenk ik nog hoe ik er het giftige kan vermijden en het voedzame kan behouden. Dan kom ik terug.