Om het afscheid van R.E.M. te eren luisterde ik naar een van hun vroege nummers: So. Southern Rain. “Did you ever call? I’m waiting for your call.” begint Michael Stipe te zingen. En ik realiseer me hoe lang het geleden is.
Een tijd waarin het wachten op een telefoontje thuis blijven betekende. De telefoon binnen loopafstand. Want als je niet opnam was er niet eens een antwoordapparaat of een voice mail waarop zij kon melden dat ze gebeld had. Dat was pas smachten.
Zelfs de tijd waarin ik zei “ik hou van R.E.M., maar dan wel de oude R.E.M.” lijkt al een eeuwigheid geleden.
Er komt een moment dat je jeugd nostalgie geworden is. Vanaf vandaag: can’t get there from here.