2017 kan voor mij maar met één song afgesloten worden: Naar de wuppe van de Belgische band Het zesde metaal.
(Hier live met rapper Brihang).
Twee weken geleden had ik nog niet van Het zesde metaal gehoord. Toen wees Maartje Luif via Twitter erop dat op de VRT-radio de Belpop 100 werd uitgezonden. Een lijst vol van herkenning en verrassing. Nummer 1 was het nummer Ploegsteert (2012). Een mooi melancholisch werk over het tragische leven van wielervedette Frank Vandenbroucke.
Het smaakte naar meer. Zo kwam ik bij hun laatste plaat, Calais uit 2016. Met het energieke, Naar de wuppe. Nu zingt Wannes Capelle, die ook nog een tijd in Roosbeef speelde, in plat Westvlaams, dus waar het over ging, daar had ik maar een half idee van.
Tijd voor een tweede ontdekking: het Vlaams Woordenboek. (Internet zoals internet bedoeld is: samen kennis vermeerderen). Dat leerde dat ‘naar de wuppe’, ‘naar de kloten’ betekent.
Het telkens terugkerende ‘’t es al niet naar de wuppe’ betekent dus: ‘het is nog steeds niet naar de kloten’. Een beetje als het Poolse volkslied: En nog is Polen niet verloren.
Is er een mooiere afsluiting van 2017? Het jaar om van de ene verbijstering in de andere te rollen. Een nieuwe wereldorde van domheid. Van cultuuroorlogen, omdat we zijn vergeten hoe echte oorlog voelt. Een jaar om te piekeren. Maar toch ook telkens het mooie, het verrassende.
Laat 2018 het jaar worden waar we buiten onze bubbel treden. Want daar zijn de mooiste ontdekkingen te doen.