Niemand hoeft in Amsterdam in eenzaamheid begraven te worden. Daar zorgt Stichting De Eenzame Uitvaart voor. Lang regelde F. Starik dat er bij de uitvaart een speciaal geschreven gedicht werd voorgedragen. Na zijn vroege overlijden in 2018 heeft Joris van Casteren zijn rol overgenomen.
Van Casteren regelt niet alleen een dichter, hij schrijft ook —soms op basis van zeer beperkte gegevens— portretten van de overledenen.
Is er iets afschrikwekkenders dan alleen sterven? Kan je leven meer mislukken dan dat? De verhalen van Van Casteren zijn dan ook stuk voor stuk indrukwekkend.
Er zijn verhalen die nog iets sterker bij me binnenkomen dan de andere. Over Uitvaart #257 bijvoorbeeld. Dat mevrouw P. op 100 meter afstand stief van waar ik tot tien jaar geleden woonde, zal daar aan bijdragen. Maar nog meer indruk maakt de wijze waarop ze voortdurend mensen van zich vervreemde. Zo veel mensen wilden haar helpen, even zoveel renden gillend weg.
Wat een tragedie om zo onaangenaam te moeten zijn. Ik kan me niet voorstellen dat je dat zou willen. Ze zal niet anders gekund hebben. Iets had zich van haar meester gemaakt.
Het verhaal houdt ook een spiegel voor. We zijn bijna allemaal op zijn tijd onaangenaam. We horen immers voor ons zelf op te komen.
Maar er is een grens. In plaats van ‘memento mori’ denk ik nu: let erop aardig te blijven. En herlees zo nu en dan het verhaal over de schrik van Buitenveldert.