Een ongelovige gaat ter kerke

Voor het eerst van mijn leven ging ik uit eigen beweging naar de kerk. Wel raar, aangezien ik al een jaar of veertig geloof dat er geen zingevend beginsel is, en al helemaal geen God.

Hoe kwam ik er dan terecht? Een boek zette me op het spoor: Kwetsbaarheid omhelzen van Christa Anbeek. Ik was het gaan lezen, omdat het gaat over gemeenschappen met een hart. Anbeek beschrijft tussenperioden waarin zekerheden weggeslagen zijn en er nog geen uitzicht is op het nieuwe. Dan kunnen dat soort gemeenschappen een belangrijke rol spelen. Door, om te beginnen, ontregelingen open tegemoet te treden, stil te worden, vrijmoedig te spreken en meerstemmig te luisteren. Iets waar ik de laatste tijd veel behoefte heb, omdat én de wereld én mijn persoonlijk leven lijken te wankelen.

Anbeek put uitgebreid uit haar persoonlijke en professionele ervaringen. Dus ook uit haar hoogleraarschap aan het Remonstrants seminarie. En hoezeer ze ook getuigt van haar worsteling met de kerk, mij werd steeds duidelijker dat als er een kerk is waar ik thuis kan zijn, het de Remonstrantse is.

Neem bijvoorbeeld het begin van de belijdenis: “Wij beseffen en aanvaarden dat wij onze rust niet vinden in de zekerheid van wat wij belijden, maar in verwondering over wat ons toevalt en geschonken wordt.”

Waar religies van oudsher een dogma opleggen, waarin de gelovige in naam van God voorgeschreven wordt wat goed is, werkt het hier de andere kant op. Het begint met het gedeelde besef van het goede, om via Christus tot God te komen. En zie maar hoe ver je mee komt.

Daar kan ik wat mee, want ik weet al langer dat mijn waarden zelden verschillen van die van vrijzinnige protestanten. En dat ik me bij hen vaak beter thuis voel dan bij meer op het individu gerichte humanisten.

En zo zat ik deze zondag in de Remonstrantse Kerk Vrijburg. En het raakte me. Anderhalf uur stilte, zang, overdenking. Gedeeld met anderen, hoe klein en grijs het gezelschap ook was. Dat gemeenschapsgevoel was fijn. En ik realiseerde me dat mijn behoefte niet zozeer bestaat uit het vinden van antwoorden, maar uit geïnspireerd worden tot nieuwe vragen.

Ik voelde dat de zondag niet dient om bij te komen van de vorige week, maar om je op te laden voor de komende week. En dat werkte.

Dus wie weet ben ik vaker in de kerk te vinden.