De laatste tijd had ik het genoegen om regelmatig met iemand van gedachten te wisselen over het leven.
Ze spreidde een spiritueel wereldbeeld tentoon. Een geloof in iets alomvattends, waarvan ik de naam maar niet kan onthouden, maar die natuurlijk wel met een A begint (hoewel het raar is dat zoiets een naam kan hebben, omdat een naam een reductie is).
Tot mijn verrassing volgde in mijn atheïstische brein geen afkeur, geen dedain (zoals gebruikelijk), maar herkenning. Genegenheid zal vast een rol gespeeld hebben. Maar er was meer.
Een tijd lang liet ik mijn gedachten gaan over dit verwarrende gevoel van verwantschap. Hoe kwam het dat we regelmatig vanuit tegenoverelkaargelegen uitgangspunten tot dezelfde conclusies kwamen?
Toen las ik een uitspraak van de natuurkundige Richard Feynman: “In physics the truth is rarely perfectly clear, and that is certainly universally the case in human affairs. Hence, what is not surrounded by uncertainty cannot be the truth.”
Het daagde me dat het niet om die persoonlijke kernen van waarheid gaat, maar juist om de ruimte van onzekerheid tussen die waarheden in. Dat je het lef moet hebben om die zee van onzekerheid op te varen. Dat dan alles mogelijk is.
We hebben de waarheden nodig om structuur te geven aan een chaotisch universum. Het zijn aanlegsteigers in een zee van onzekerheid.
Maar uiteindelijk doet het er niet meer toe waar je vandaan komt, als je de zee durft op te gaan.