- How Microsoft Lost Its Mojo: Steve Ballmer and Corporate Americaâs Most Spectacular Decline | Business | Vanity Fair – Leerzaam verhaal over de teloorgang van Microsoft.
Raisonanz
-
Bookmark: how Microsoft lost its Mojo
-
Moeten we bang zijn voor photoshop?
“I’m not an expert on Photoshop,” she [Emma Stydahar, een 17-jarige, die een petitie tegen photosheppen in Teen Vogue heeft opgezet] said. “But I’m an expert on being a teen girl. I don’t think girls have to grow up where their self-esteem is compromised.”
New York Times: Who Can Improve on Nature? Magazine Editors
The New York Times schrijft over het photoshoppen door tijdschriftredacties. Er komt een bezwaar aan de orde dat je de laatste tijd veel hoort: photoshoppen van modellen (ze slanker en mooier maken) zorgt voor een verwrongen zelfbeeld bij meisjes. Met alle gevolgen van dien, zoals depressie en anorexia.
Nu wordt ons zelfbeeld voortdurend op de proef gesteld, niet alleen door het manipuleren van foto’s. Tijdschriften staan vol met verhalen over succesvolle mensen. Geeft dat niet de indruk dat wij onvoldoende geslaagd zijn? Advertenties moeten ons doen geloven dat we door het kopen van een product gelukkiger worden (en we trappen er nog in ook). Loterijen beloven ons gouden bergen, zonder te vertellen dat we eerder getroffen worden door de bliksem dan dat de hoofdprijs ons ten deel valt.
Nieuw is het ook al niet. In de negentiende eeuw vreesde men dat jonge meisjes het hoofd op hol gebracht werd door keukenmeidenromannetjes. Daar zijn weer prachtige verhalen en romans over geschreven, zoals Madame Bovary. In de twintigste eeuw bestond dezelfde zorg over de cinema. De angst dat jonge meisjes verbeelding en werkelijkheid verwarren is van alle tijden.
Over jongens bestaan soortgelijke zorgen. Telkens verschijnen berichten dat films, strips, computerspelletjes adolescenten aanzetten tot geweld. De statistieken laten intussen zien dat de hoeveelheid daadwerkelijk geweld alleen maar is afgenomen.
Ieder kind leert al snel dat sprookjes niet echt zijn, dat ‘het maar film is’, dat je niet alles moet geloven. We hebben een natuurlijke behoefte om weg te dromen bij uitvergrote verhalen en beelden. Daar is niets mis mee, zolang we ons realiseren dat het niet de werkelijkheid is.
We zijn al eeuwen gewend dat woorden de werkelijkheid proberen te omschrijven (kronieken, geschiedverhalen, journalistiek) of fictie zijn. Voor bewegende beelden zijn we ons daar intussen ook van bewust. Er is geen reden waarom we bij fotografie dat bewustzijn niet zullen ontwikkelen. De photoshop-revolutie dwingt ons enkel te leren dat foto’s ook niet ‘waar’ hoeven te zijn (als dat ooit al het geval was).
-
Linkse eenheid
Job Cohen bepleitte zaterdag in het NRC Handelsblad een fusie van de linkse partijen. Het illustreert dat links denkt vanuit de partij, niet vanuit de kiezer.
De huidige politieke geschiedenis kent drie fusiepartijen: CDA, GroenLinks en de ChristenUnie. Twee daarvan laten zien dat de som niet altijd meer is dan de delen. Partijen kunnen besluiten tot fuseren, maar uiteindelijk kiest de kiezer. Er staat vast weer een nieuwe linkse partij die kiezers trekt.
Het geheim van rechts zit hem niet in de fusiekracht; het is politiek vernuft dat het verschil maakt.
CDA en VVD zijn als twee geliefden met een vrije relatie. Hoe ze ook vreemdgaan, ze houden het bed warm voor elkaar. En voor andere partijen met een rechtse signatuur. Ook als op onderwerpen extreme ideeën erop nahouden zijn ze welkom.
In de linker sponde is er meestal er een grotere (en openlijker) strijd wie zich tussen de lakens mag voegen. Het is tekenend dat Cohens genadeslag kwam na een toenadering tot de SP.
Toch is het de vraag of de linkse partijen het zouden redden met de rechtse aanpak. De linkse kiezer is de rechter niet. De rechtse partijen trekken over het algemeen kiezers die financieel en maatschappelijk succes hebben bereikt, of daaropuit zijn. (De PVV is hierbij het buitenbeentje, wat in het kabinet Rutte ook meermalen is gebleken). Dit succes bereik je over het algemeen door opportunisme. De rechtse kiezer, zo lijkt mij, accepteert dat opportunisme ook van politici. Zo ga je te werk als je wat wil bereiken.
De linkse kiezer is door de bank genomen idealistischer en rekent zijn voormannen het verlaten van de leer aan. Hij houdt zijn politici aan de leiband.
En zo leidt succes bij de bank ook tot succes in de volksvertegenwoordiging.
-
Een televisie voor kleurenblinden
Het zou toch moeten bestaan: een televisie voor kleurenblinden. Met een druk op de afstandsbediening worden de kleuren gecomprimeerd in een nauwer spectrum dat kleurenblinden wel volledig kunnen overzien. Rood wordt oranje, groen neigt naar blauw en alle kleuren schikken een beetje op.
Het kan toch niet zijn dat ik de eerste ben die dit bedenkt. Toch heb ik nog nooit van zo’n tv gehoord. En mijn kleurenblinde vader ook niet.
Dat is gek. Want met de moderne elektronica moet zo’n tv simpel te maken zijn. Zodat kleurenblinden ook van voetbal kunnen genieten, als de rode shirtjes niet afsteken tegen het groene gras. (Van mijn vader begreep ik dat Frankrijk-Zweden een superwedstrijd was: blauwe en gele tricots tegen groen gras was prima te zien).
Ik denk dat het punt niet het vinden van de oplossing is, maar de bewustwording van het probleem. Dat kleurenblinden er vanuit gaan dat ze niet alles op de tv goed kunnen zien. Net zoals dat in de werkelijkheid het geval is. En dat er dus nog nooit bij Philips of Sony om een tv voor kleurenblinden is gevraagd.
Terwijl de tv prima de werkelijkheid zo kan vervormen dat alles een eigen kleur heeft, ook voor kleurenblinden.
-
This American Life: the dancer with one arm
- Hiding in Plain Sight | This American Life – Radioprogramma This American Life besteedt aandacht aan een danseres met een arm. Bijna niemand, ook haar mededansers niet, heeft door dat ze gehandicapt is. Het blijkt een kwestie van de aandacht afleiden van de prothese. Fascinerend verhaal.
-
De hort op
Marieke Monden, die onder andere schrijft voor PS Kind in het Parool, publiceert op haar site oudere artikelen uit de serie De hort op, over uitjes met kinderen. Soms heel herkenbaar, soms een interessante suggestie. Interessant voor iedereen met kleine kinderen in en om Amsterdam.
-
The Stupidity of Computers
- n+1: The Stupidity of Computers – David Auerbach betoogt dat wij de wereld steeds meer versimpelen om hem door computers te laten begrijpen. Hij beschrijft niet hoe dat kansen kan bieden aan degene die de classificaties doorgrondt.
Het artikel geeft een mooi overzicht van artificiële intelligentie.
- n+1: The Stupidity of Computers – David Auerbach betoogt dat wij de wereld steeds meer versimpelen om hem door computers te laten begrijpen. Hij beschrijft niet hoe dat kansen kan bieden aan degene die de classificaties doorgrondt.
-
Een nieuw manifest
Today, 164 years after Marx and Engels wrote about grave-diggers [in het Communistisch Manifest], the truth is almost the exact opposite. The proletariat, far from burying capitalism, are keeping it on life support. Overworked, underpaid workers ostensibly liberated by the largest socialist revolution in history (China’s) are driven to the brink of suicide to keep those in the west playing with their iPads. Chinese money bankrolls an otherwise bankrupt America.
The Guardian beschrijft in welke vormen het marxisme weer opgeld doet.
Het teruggrijpen naar (ideologische of religieuze) heilsleren in tijden van crisis is tekenend. Het is het signaal dat we het niet meer weten, dat we de oude wijzen bidden om ons te redden.
Waar je zou denken, dat nieuwe problemen nieuwe oplossingen vragen, slaan we elkaar om de oren met het oude.
Wie ziet nog toekomst? Wie gelooft dat het beter kan worden dan het vroeger was? Dat krampachtig vasthouden of enkel achteruitkijken zorgen dat je de nieuwe mogelijkheden mist?
Een denker van honderdvijftig jaar geleden zal ons niet redden. Het is tijd voor een nieuw manifest.
-
299 uur om een gitaar te bouwen
Tijd voor iets moois uit Griekenland?
Vassilis Lazarides bouwt flamenco-gitaren. 299 uur werkt hij aan één instrument. In rust en concentratie.
deepgreensea maakt films. Ze weten het werk van Lazarides in drie minuten samen te vatten in The Art of Making. Alma Flamenca. Een eerste film in een serie, met naar eigen zeggen als doel to display and highlight certain people, which go against the spirit of today’s pessimism and desperation.