Mijn radioliefde ontstond op de late vrijdagavonden begin jaren tachtig. Om 11 uur lag ik in bed, licht uit, radio zachtjes aan. Voor het VPRO Radiotheater.
Het was magisch: de mooiste verhalen werden verteld in deze grensregio tussen waken en slapen, tussen de schoolweek en het weekend. Ik lag in mijn eentje in bed, maar was niet alleen.
De beste voordrachtskunstenaars kwamen hun verhalen voorlezen: Remco Campert met de Harm en Miepje Kurkstory, Johnny – de Selfkicker – van Doorn, Freek de Jonge. En bovenal Maarten Biesheuvel.
En hier bedriegt mijn geheugen mij deels. Want ik ben ervan overtuigd dat ik in mijn donzen zeeschip Biesheuvel een van zijn mooiste verhalen heb horen voorlezen. Met de prachtzin “Waarom hebben kippen geen gebitje?”, die voor mij het voorbeeld is geworden van de waanzin waar het malen toe kan leiden. Het verhaalt over een zeer zeldzame ziekte: een worm die zich door de hersens vreet. Slechts te bestrijden met een welgemikte klap met een hamer. Niet te zacht, want dan vlucht de worm weer naar binnen om zijn verwoestende werk af te maken, en niet te hard, want dan overleven worm en patiënt het beiden niet.
Maar Scarabaeus Cogitans is uit 1986, en niet van rond 1981. [En bovendien, geheugendwaling 2, gaat het over een kever en niet over een worm]. Het zal wat, het blijft prachtig, luister maar.
[vimeo 56638399 w=640 h=480]
Al heb ik dit verhaal dan later gehoord, het staat voor mij wel voor het gevoel van stiekem radio luisteren .Misschien was het wel de motone, nasale stem van Biesheuvel die zo’n indruk maakte. Een verhaaltje voor het slapen. Zoals een kleuter voorgelezen wordt door zijn moeder. Intiemer kan haast niet.