27 maart 2011 was een memorabele dag: de BBC stopte met zijn uitzendingen in West-Europa op de middengolf. 648 kHz verstomde.
Ik luisterde al lang niet meer via de middengolf naar de BBC. Podcasts hadden het overgenomen. Toch vervulde het besluit met weemoed. Hoeveel tijd had ik niet bij de radio doorgebracht. Hoe vaak had ik niet “This is London” gehoord, gevolgd door de Lillibullero (een martiale mars uit de zeventiende eeuw) en de pips van Greenwich.
De zender waar ik meer Engels van had geleerd, dan van de ingeslapen leraar die ons in de vijfde en zesde klas was toegewezen. De zender die me kennis deed maken met de wereld, met klassieke journalistiek, met Engels theater. En met de spelshow Just a Minute.
Het uitgangspunt was simpel. Vier kandidaten krijgen om beurten een onderwerp aangedragen waarover ze één minuut moeten spreken. Maar wel “without hesitation, repetition, or deviation.” De spelers mogen elkaar onderbreken als ze een van de overtredingen vermoeden. Is de ingreep terecht, dan mogen ze de beurt afmaken. De kunst is om in te grijpen als er nog maar een paar seconden op de teller staat.
Het klinkt oubollig, maar goed uitgevoerd is het briljant. En nuttig zelfs. Zo heb ik geleerd hoe je zonder naar binnen te gaan kunt vaststellen of een restaurant goed is. Kijk door het raam en tel het aantal tafeltjes. Is het kleiner dan het aantal hoofdgerechten op de kaart, zoek dan maar verder. Het eten kan er niet vers zijn.
Het meest bijzondere is wel dat het programma nog steeds wordt uitgezonden. Al vijftig jaar lang, al vijftig jaar gepresenteerd door Nicholas Parsons, nu 93 jaar oud.
Als ik de show nu weer eens luister, dan wordt ik in gedachten getransporteerd naar de keuken in mijn ouderlijk huis, 35 jaar geleden. En ik ben nog steeds zo gefascineerd door de Britse woordkunst en geestigheid als toen.
“You’ve got 60 seconds, starting now.”